فرمود : «انا الذی اهنت الدنیا، من کسی هستم که دنیا را خوار کردم» و براستی که چنین کرد. داغ بر دست برادر نهاد، دختر را (به جرم امانت گرفتن زیوری از بیت‏المال)، سخت مواخذه کرد و  چشم فتنه را کور و حکمرانان زر را بر کنار . اشک می‏ریخت برای اهانت به زن غیر مسلم در بلاد اسلام و صورت سرخ می‏کرد برای یتیمان کوفه. می‏ شود ساعت‏ها و ماه‏ها و سال‏ها نشست و فقط چون عابر غبارگرفته ای،  گزارش داد که او چه‏ها کرده و چه میراثی برای شیعه گذاشته. اگر نیم تعلق خاطری باشد و یار همراهی، پیغام‏هایش، جهان را بی‏تردید در خود غرق می سازد (که تا امروز هم چنین شده)، که عدل مولا،‌ اتفاقی ساده نیست.

بی‏سایه عنایت آن بزرگوار/کار جهان و خلق جهان جمله درهم است