این که عمر می گذرد و روزها و ماه ها و سال‏ها در پی هم می‏آیند و می‏روند ، چنین نیست که بر سن و عمر ما افزوده شود ؛ بلکه از آن کاسته می شود . مثل یک سیگار که هر چه بکشند کوتاه‏تر می‏شود.
ما هر چه بیشتر عمر می کنیم ، بیشتر از عمر عزیز کاسته می‏شود و به خط پایان این مسابقه نزدیک تر می‏شویم.
 نباید برای جوانان از این حرف‏ها زد ـ احساساتشان لطیف است و غمگین می‏شوندـ ؛ ولی چه می‏توان کرد فرصت‏ها به شتاب ابرهای آسمان می‏گذرد و به زودی باید از آنچه کشته‏ایم ، برداشت کنیم.
روز ها و شب‏های ماه خدا فرصت‏های بی‏بدیلی هستندکه جایگزین ندارند ، آن ها هم مانند فرصت‏های دیگر عمرمان در حال کم شدن است و تا چشم به هم بزنیم از دست می رود. و چه دردناک است خسارت دیدگانی باشیم که در پایان میهمانی مغفرت ، شکست خورده از دژخیمان زنجیر شده (شیطان)، و کم بهره از این همه رحمت‏الهی ، این روزها و فرصت‏هایمان را باخته و از دست داده باشیم.
        گوهر وقت بدین خیرگی از دست مده                       آخر این درّ گرانمایه بهایی دارد

این روزها و شب ها که زمین بوی آسمان گرفته و  بر دل‏های میهمانان خدا  ، نسیم بهاری ذکر می‏وزد ، تکرار شدنی نیست و پیوسته در حال از دست رفتن و کاسته شدن است و حسرت از دست دادنش بر آگاهان سخت تر و سنگین تر است.

 خدایا لحظات شور انگیز مناجات با خودت را برای ما پربار تر و افزون تر فرما که سخت بدان محتاجیم. خدایا روح آنان را که پیش از این در کنارمان بودند و از فضای ملکوتی ماه تو بهره می‏بردند غریق رحمت فرما.