به تازگی خبر رسیده که حدودا دوماه پیش اطراف میدان انقلاب شلوغ شده بود، گویا طرفداران یک روحانی به خیابان ریخته اند؛ مردان و زنانی قمه و چاقو و شمشیر به‌دست که در دو خیابان نزدیک به میدان انقلاب تجمع کرده بودند. آن‌ها شعار می‌دادند که برای حفظ دین سنتی ایستاده‌اند. و البته تصاویرشان نشان‌ می‌دهد که تا چه اندازه به آن شعار وفادارند (به ابزار دست‌شان توجه کنید). داستان بازداشت روحانی مذکور،‌ حدودا4 ماه پیش نزدیکی های ماه رمضان هم حوادثی آفرید، چرا که هوادارانش برای بازداشت نشدن‌اش خیابان را بستند و تجمعی به راه انداختند. مذاکرات ماموران در شنبه به نتیجه چندانی نرسید و مردمان خسته در دمادم افطار در ترافیکی عصبی ساعت‌ها گرفتار شدند. تا آن‌که از دامنه تجمع اندکی کاسته شد، اما تعدادی از مردم عادی هم‌چنان در بازداشت هواداران آن روحانی مانده بودند. تا آن‌که سرانجام پس از ساعات طولانی (که ماموران منتظر دستور بودند)، تصمیم به اجرای حکم دادگاه ویژه روحانیت گرفتند و روحانی مذکور و تعدادی از هوادارانش بازداشت شدند. چندین قبضه سلاح گرم کشف شد و در میان درگیری، دو مامور پلیس به ضرب گلوله و تعدادی دیگر هم بر اثر اسیدپاشی مجروح شدند. 

قبول دارم، تیتر طولانی و کشداری است، اما درباره یک فیلم سینمایی ۱۵۰ دقیقه‌ای خسته کننده، آن هم مربوط به یکی از جذاب‌ترین شخصیت‌های تاریخی، باید جمله‌ای کامل به کار برد. «ابراهیم خلیل الله» محمدرضا ورزی، چند روزی است که بر پرده رفته و بعید می‌دانم به ضرب و زور تبلیغات وسیع تلویزیونی و شهری، حتی بتواند یک چندم بودجه چند صد میلیونی (و به روایتی میلیاردی‌اش) را تامین کند. گویی قرار نیست کار به کاردان سپرده شود و کارگردانی داستان حضرت ابراهیم را می‌سازد که حتی از نمایش پرکشش شعله‌های آتش نمرود هم ناتوان است و همه چیز سر هم بندی شده به پیش می‌رود... و ما هم‏چنان باید در حسرت بمانیم، حسرت ساخت یک اثر سینمایی مناسب مقام اولیا و اوصیا.